"Μνήμες από τις αλησμόνητες πατρίδες"

 

 

                              “Μνήμες από τις αλησμόνητες πατρίδες”

                                                100 Χρόνια μετά θυμόμαστε …

 

Η Θ.Ο Εθελοντών Κέντρου Κοινωνικής Παρέμβασης Δήμου ‘Ηλιδας  με αφορμή τη θλιβερή επέτειο των 100 ετών από τη μεγάλη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, παρουσίασαν στον Πολυχώρο Πολιτισμού του Δήμου Ήλιδας την παράσταση “Μνήμες από τις αλησμόνητες πατρίδες” 100 Χρόνια μετά θυμόμαστε … σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Μπουσδούκου.

 

Μια παράσταση φόρος τιμής για την επέτειο των 100 χρόνων από τη μεγαλύτερη τραγωδία του ελληνισμού, τη Μικρασιατική Καταστροφή, που σημάδεψε το έθνος μας και αφάνισε μια ιστορία τριών χιλιετιών, και ταυτόχρονα οριοθέτησε ουσιαστικά τη σημερινή Ελλάδα και την ένταξη στον ελλαδικό χώρο του Μικρασιατικού Πολιτισμού.

Η παράσταση βασίζεται σε αποσπάσματα από τα μνημειακά έργα «Κοινός Λόγος» της Έλλης Παπαδημητρίου και «Ματωμένα Χώματα» της Διδώς Σωτηρίου(γεννήθηκε σαν σήμερα στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας το 1909 και μεγάλωσε στη Σμύρνη ως το 1922). 

Παρουσιάζονται με αφηγηματικό τρόπο επί σκηνής κείμενα βασισμένα σε αληθινές μαρτυρίες, μνήμες από τις αλησμόνητες πατρίδες και τη μικρασιατική καταστροφή, προκειμένου να τιμηθεί η μνήμη των θυμάτων αλλά και των πολλών χιλιάδων ξεριζωμένων προσφύγων που αναζήτησαν ελπίδα και μια νέα ζωή σε άλλους τόπους και παράλληλα να τονιστεί ότι οι πατρίδες που χάθηκαν θα μείνουν αλησμόνητες.

Οι συντελεστές της παράστασης με πολύ σεβασμό και θεατρικό ήθος φέρουν εις πέρας με αξιοθαύμαστο τρόπο το καθήκον και το  ιερό χρέος να κρατήσουν ζωντανές αυτές τις μνήμες και να τις μεταγγίσουν στους θεατές – μην ξεχνάμε ότι  η Ηλεία δέχτηκε μεγάλο αριθμό προσφύγων που ρίζωσαν και πρόκοψαν στη νέα τους πατρίδα. Οι ξεριζωμένοι προσέφεραν τα μέγιστα στην κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ζωή του τόπου, χτισμένης πάνω σε τόσα δάκρυα και αίμα, σε τόσες προσωπικές και συλλογικές τραγωδίες.

 

Οι αφηγητές, Μικρασιάτες πρόσφυγες, εξιστορούν προσωπικές εμπειρίες και βιώματα κατά το διωγμό τους από την πατρίδα το 1922.

Ο λόγος απλός, καθημερινός, «Κοινός Λόγος», όπως τον ήξεραν και τον μιλούσαν εκείνοι στις προαιώνιες εστίες τους της Ιωνίας και του Πόντου, καθηλώνει, συγκλονίζει και συγκινεί.

Η Μικρασιατική Καταστροφή υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες αναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμών στη σύγχρονη Ιστορία. Σηματοδότησε τη δραματικότερη ίσως πολιτιστική διακοπή και ασυνέχεια ενός μεγάλου λίκνου της Τέχνης και της Φιλοσοφίας: της Μικράς Ασίας, που από την Αρχαιότητα αναδείχτηκε ισότιμη της μητροπολιτικής Ελλάδας. Στην Ιωνία των Ελλήνων, το 1922, έπαψε μετά από 2.500 χρόνια να μιλιέται η γλώσσα του Ομήρου

Οι  δεύτερης και τρίτης γενιές απόγονοι έχουν νωπές ακόμη τις παραστάσεις και τις διηγήσεις  για τις σφαγές και τον ξεριζωμό και η θεατρική αφήγηση μεταγγίζει αυτές τις μνήμες στις επόμενες γενιές ώστε να τους θυμίζουν τις αλησμόνητες πατρίδες, ένας φόρος τιμής στους πρόσφυγες της Μικρασιατικής Καταστροφής και στους τόπους που αναγκάστηκαν να αφήσουν.